DÜNYA-AHİRET DENGESİ

Aziz Müslümanlar,
Resûl-i Ekrem (s.a.) Efendimiz, kurtarıcı sözlerinin birinde, “Akıllı
insan, nefsini hesaba çekip onu dizginleyebilen ve her zaman faydalı
işler peşinde koşup ölüm ötesi için hazırlık yapan kimsedir. Doğruyu
bulmaktan âciz olan ise, nefsinin arzularına boyun eğip, onun
isteklerine uyduğu halde hâlâ kurtulacağını sanan kimsedir” buyurmuşlardır.
Hayat faaliyetler alanı, ölüm ise bu faaliyetlerimizin karşılığını
bulacağımız ebedi âleme geçiştir. Yüce Kur’an’ın ifadesiyle, “Hayat sadece bu dünyadaki yaşayışımızdan ibarettir. Bir daha diriltilecek değiliz”
diyenler, böylece öbür âlemi, o âlemdeki sorgu suali, nihai adaletin
tecelli edeceği mahkeme-i kübrayı, cennet ve cehennemi inkâr edenler,
gafletlerinin farkına vardıklarında –ne yazık ki- iş işten geçmiş
olacaktır.
Rabbimiz buyuruyor ki: “Bizimle karşılaşmayı beklemeyen ve dünya
hayatına razı olup onunla tatmin olanlar, âyetlerimizden gâfil kalmış
kimselerdir.” Öyleyse iyi bir mümine yakışan, Allah’a kavuşacağı
bilinci ve sorumluluğuyla, ilâhî iradeye teslim olmak, nefsinin değil,
Allah’ın razı olacağı şekilde yaşamak, ayrıca bütün insanlar ve canlılar
için hayatı rahatlatacak işler yapmaktır.

Değerli müminler,
Dünya-ukbâ dengesinin dünya lehine bozulduğu bir çağda yaşıyoruz.
Günümüzde bu olumsuz duruma “dünyevîleşme” denilmektedir. Böyle bir
çağda Yüce Allah’ın ve Peygamberimizin yol göstericiliği biz
Müslümanlar, hatta bütün insanlık için daha da hayatî önem taşımaktadır.
Kur’an açısından dünyevîleşme -Kur’an’ın tabiriyle- ‘hubbü’d-dünya’dır,
dünya tutkusudur; yani araç olması gereken dünyayı amaç bilme, dünya
malını, dünya iktidarını ve dünya zevklerini Allah rızasını ve ahret
kaygısının önüne geçirmektir.
O halde dünyevîleşme, dünya nimetlerini elde etmek değil; dünya
hayatını, dünya zevklerini ve hırslarını dine ve dinî hayata öncelemek,
Allah’ın bahşettiği imkânları sırf dünya için harcamaktır.
Dünyevîleşmek, öteki dünya endişesini yitirmiş olmaktır. Cenâb-ı Allah,
vaktiyle bu duruma düşen Hûd Kavmini, Size ne oluyor da hiç
ölmeyecekmişsiniz gibi kâşâneler yapıyorsunuz!” diye uyarmıştı.
Peygamber Efendimiz bir defasında, Uhud şehitlerinin kabrini ziyaret
ettikten sonra yanındakilere şöyle buyurdular: “Ben, aranızda bulunduğum
sürece sizin rehberinizim. Benden sonrasında ise sizin tekrar
putperestliğe döneceğiniz gibi bir kaygım yok. Tek korkum, sırf bu dünya
için yaşamanızdır.”

Aziz müminler,
Temel dinî kaynaklarımız ve bunların ürettiği dünya görüşü açısından
baktığımızda, doğru olan tutum, hem dünyanın hem ahretin hakkını
vermektir. İslâm’da dinsiz bir dünyanın da dünyasız dinin de istenmeyen
bir şey olduğu söylenebilir. Kur’ân-ı Kerîm, yalnızca dünyayı
isteyenlerin sonunun iyi olmayacağına dikkat çeker ve böyle kimselerin
ahiret nimetlerinden mahrum kalacağını haber verir. Yine Kur’an’da, “Ey
Rabbimiz! Bize dünyada da iyilik ver, ahirette de iyilik ver” diye dua
etmemiz öğütlenir. Pek çok kaynakta hadis olarak zikredilen bir sözde
Hz. Peygamber’in, “Dünya ahiretin tarlasıdır” buyurduğu ve bu sözüyle,
“Dünya işlerinizle uğraşırken ahiret hayatınızı da kazanabilirsiniz”
demek istediği belirtilir.
Kültürümüzdeki “El kârda, gönül yarda” sözü, hem bu dünya için çalışma,
hem Allah’ı ve ahireti daima hatırda tutma anlayışımızın güzel bir
ifadesidir.
O halde dünya-ahiret kıyaslamamızda dünyanın önemsiz olduğunu söylemek,
onu bütünüyle terk etmek, başkalarına bırakmak doğru değildir. Aksine
dinimiz, ikisine de gerektiği kadar önem vermemizi istemiştir.
Yüce Rabbimiz cümlemize, kendi rızasına uygun bir ömür geçirmeyi ve huzuruna yüz akıyla varmayı nasip eylesin.